انسان ها

     وقتی عزیزان و نزدیکان خود را به علت مرگ طبیعی، حوادث، بلایا، جنگ و... یا طلاق از دست می دهند؛ 

      وقتی از کسانی که با آنها رابطه عاطفی داشتند یا به آنها دلبسته بودند جدا می شوند و یا چیز ها و موضوعات مورد علاقه خود را از دست می دهند؛

      دچار علائمی نظیر غم، گریه، بی قراری، احساس پوچی، خشم، اختلال در خواب و خوراک، اختلال در عملکرد شغلی، اختلال در عملکرد اجتماعی و خانوادگی، اختلال در عملکرد تحصیلی، اختلال در توجه و حافظه، بی حسی و کرختی، بی لذتی و بی میلی به دنیا، افسردگی، اضطراب و... می شوند و حتی توهم را نیز تجربه می کنند. این علائم می تواند در همه انسان های داغدیده مشاهده شود. انسان ها به زودی با شرایط به وجود آمده سازگار شده و روال عادی زندگی خود را از سر می گیرند. ولی عده ای پس از گذشته شش ماه یا یکسال نمی توانند با این مشکل سازگار شوند و علائم گفته شده ادامه دار می شوند. به نحوی که عملکرد شغلی، تحصیلی، خانوادگی، اجتماعی و فردی وی مختل شده و رنج روانی قابل توجهی را تجربه می کند. این حالت اختلال روانی سوگ طولانی نامیده می شود و فرد باید برای رهایی از مشکلات مربوط به آن به متخصص روانشناسی مراجعه نموده و مورد درمان تخصصی قرار گیرد.