خشم: در موارد فراوانی به دنبال ضایعه احساس خشمی به شخص دست می دهد که می تواند یکی از گیج کننده ترین احساسها برای او باشد و از این رو ریشه بسیاری از ماتمها در روند ماتمداری است.

گناه و خویشتن نکوهی: احساس گناه و ملامت کردن خویش از جمله تجربه های رایج در میان مصیبت دیدگان است.

اضطراب: اضطراب در مصیبت دیده می تواند دامنه ای داشته باشد از احساس خفیف نا امنی تا حمله شدید هول و سراسیمگی، و هر اندازه ا ضطراب شدیدتر باشد و بیشتر ادامه یابد بیشتر نشانه واکنش ماتم بیمار گونه  خواهد بود.اضطراب عمدتا ناشی از دو عامل است: اول بازمانده می ترسد نتواند به تنهایی از عهده اداره خویش برآید.دوم اضطراب مربوط به افزایش احساس آگاهی شخص از فرد است ،یعنی آگاهی از فانی بودن خویش که با مرگ فردی عزیز شدت می یابد.

تنهایی: تنهایی احساسی است که مصیبت دیدگان غالبا از آن حرف می زنند.

خستگی: احساس کوفتگی،خستگی،دلمردگی و بی دل و دماغی بروز میکند

درماندگی: عاملی که واقعه مرگ را چنین پر از فشار روحی می کند ،احساس درماندگی ناشی از آن است. این عامل بسیار همبسته اضطراب است و غالبا در مراحل اولیه فقدان دیده می شود.

شوک: ضربه روحی در غالب موارد در مورد مرگ وناگهانی پیش می آید.

حسرت: پاسخی طبیعی است به فقدان و زمانی که فرو بنشیند می تواند نشانه ای باشد از پایان سوگواری. 

رهایی: آزادی از قید و بند می تواند احساسی مثبت پس از مرگ کسی باشد .

آسودگی: کسان بسیاری پس از مرگ عزیزی به خصوص اگر او از بیماری طولانی یا به شدت دردناکی در رنج بوده ،احساس آسودگی می کنند اما احساس آسودگی معمولا با احساس گناه همراه است.

کرختی:احساس کرختی اغلب در نخستین مراحل سوگواری و معمولا درست پس از شنیدن خبر مرگ دست می دهد.این حالت احتمالا بدان سبب پیش می آیدکه تعداد احساسها چنان زیاد است که راه دادن به همه آنهادرخودآگاه طاقت فرسا خواهدبود.بنابراین در برابرسیل احساس به کرختی و بی حسی پناه می برد.

احساس های بدنی

پوکی و خالی بودن معده، فشار در قفسه سینه، فشار در گلو، حساسیت بیش از اندازه به سر و صدا، تنگی نفس، ضعف عضلانی، کم بنیگی، خشکی دهان.

شناخت ها

الگوهای فکری بسیار متفاوتی علامت تالم اند. بعضی فکرها در مراحل اولیه عزاداری عادی است و معمولا پس از کوتاه مدت از بین می رود.

ناباوری: این فکر اغلب نخستین چیزی است که پس از شنیدن خبر مرگ به ذهن میرسد ،بخصوص اگر مرگ ناگهانی باشد.

گیجی: بسیاری از آدمهایی که تازه مصیبت دیده اند ،می گویند فکرشان بسیار آشفته است، نمی توانند افکارشان را منظم کنند ،در تمرکز مشکل دارند و چیزها را فراموش می کنند.

دل مشغولی: مشغله ذهنی با افکار مربوط به متوفی اغلب شامل افکار سمج و وسواس آمیزی است.

احساس حضور: این معادل تجربه عاطفی حسرت است در وجه شناختی. فرد مصیبت دیده ممکن است فکر کند متوفی هنوز در زمان و مکان کنونی حضور دارد.

توهمات: توهم هم از نوع بصری و هم از نوع سمعی.

رفتارها

واکنشهای طبیعی ماتم اغلب شماری رفتارهای خاص به همراه دارد. دامنه این رفتارها ممکن است از اختلال در خواب و اشتها تا حواس پرتی و گوشه گیری گسترش داشته باشد. رفتارهای زیر در بسیاری از موارد پس از فقدان گزارش شده است و معمولاً به مرور زمان بهبود میابد.

-اختلال در خواب: اختلال در خوابیدن در اشخاصی که در مراحل اولیه عزاداری اند غیرعادی نیست. این حالت ممکن است مشکل در به خواب رفتن یا بیدار شدن و خواب نرفتن در سحرگاه باشند. اختلال در خواب گاه میتواند نماد ترسهای مختلفی باشد از جمله ترس از خواب دیدن، ترس از تنها در تختخواب بودن و ترس از بیدار نشدن.

-اختلال در اشتها: اختلال در اشتها میتواند هم به شکل پرخوری هم بی میلی به غذا بروز کند.

-حواس پرتی: کسانی که تازه مصیبت دیده اند ممکن است با حالی گیج و پریشان رفتار کنند یا دست به کارهایی بزنند که باعث دردسر یا صدمه به خودشان شود.

-گوشه گیری: کسانی که متحمل ضایعه ای شده اند، غیرعادی نیست که بخواهند از دیگران کنار بکشند، این نیز معمولاً پدیده ای زود گذر است و اصلاح خواهد شد.

-به خواب دیدن متوفی: به خواب دیدن شخص از دست رفته به شکل رویاهای عادی یا خواب های پریشان و کابوس بسیار رایج است. از این خواب ها اغلب میتوان برای پاره ای منظورها کمک گرفت ،مثلا تشخیص اینکه شخص در چه مرحله ای از سوگواری است.

-پرهیز از هر آنچه متوفی را به یاد بیاورد. کسانی از چیزها یا اشیائی که باعث احساس دردناک اندوه برای متوفی میشود دوری می جویند. ممکن است از جایی که متوفی در آن درگذشت یا گورستانی که در آندفن شد یا اشیایی که آنها را به یاد عزیز از دست رفته میاندازد ،دوری کنند.

-جستجو و صدا زدن: هم "بولبی" و هم "پارکس" در آثارشان چیزهای زیادی درباره رفتار جستجوگرانه نوشته اند. صدازدن مربوط به رفتار جستجوگرانه است.

-آه کشیدن: رفتاری است که غالبا در مصیبت دیدگان مشاهده می شود.تحرک مفرط و بی قراری ،گریستن ،دیدار از جاها یا حمل اشیایی که متوفی را به یاد می آورد ،حفظ اشیاء متعلق به متوفی.