کافئین

کافئین یک محرک است و اثر فارماکولوژیک روی بدن دارد، بنابراین بیشتر جز دارو دسته بندی میشود تا ماده مغذی.

زمانی این ماده به عنوان یک ماده ممنوعه طبقه بندی میشد ولی در سال 2004 از فهرست غیرمجاز سازمان جهانی ضد دوپینگ خارج شد، این تغییرات بر اساس تشخیص این بود که کافئین، عملکرد را در دوزهایی افزایش میدهد که از مصرف روزانه کافئین، قابل تشخیص نیستند و اینکه روش قبلی نظارت بر مصرف کافئین از طریق غلظت کافئین در ادرار قابل اعتماد نیست.

مقادیر مورد استفاده در تحقیقات، بین 1 تا 15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن است که معادل 70 تا 105 میلی گرم برای یک ورزشکار 70 کیلوگرمی است، متغیر است. همچنین از قرص های کافئین به جای نوشیدنی استفاده میکنند.

کافئین بر روی سیستم عصبی مرکزی و محیطی اثر میگذارد و با مسدود کردن ماده ای به نام آدنوزین که خواب را تسهیل میکند، بیداری و تمرکز را افزایش میدهد. این اثر کافئین باعث کاهش درک تلاش و امکان تمرین با شدت بالاتر و به مدت بیشتر میشود.

همچنین کافئین باعث افزایش آزاد شدن اندورفین ( هورمون افزایش دهنده سرخوشی) و بهبود عملکرد عصبی-عضلانی میشود.

تحقیقات نشان میدهد که کافئین عملکرد را هنگام فعالیت های بی هوازی به مدت 1 تا 2 دقیقه ای که شامل تکرار کارهای سرعتی میباشد، بهبود میبخشد. مطالعات نشان داده که مصرف نوشیدنی کافئین دار 1 ساعت قبل از فعالیت ورزشی ، عملکرد ورزشکار را افزایش میدهد و منجر به کاهش خستگی نیز میشود.

بهتر است کافئین را حدودا 1 ساعت قبل از تمرین میل کنید زیرا این ماده در 5 تا 15 دقیقه پس از مصرف در خون حضور پیدا میکند و بین 40 تا 80 دقیقه بعد از مصرف، به میزان اوج خود میرسد.

مقادیر زیاد کافئین، 6 تا 9 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، میتواند اثرات منفی داشته باشد. افزایش ضربان قلب، اختلال در کنترل حرکتی، اضطراب، برانگیختگی، لرزش بدن، بی خوابی، افزایش تحریک پذیری، فشار خون بالا از جمله عوارض مصرف زیاد یا حساسیت به کافئین است.