بی تمرینی در ورزشکاران چیست؟

بر اثر تمرینات بلند مدت و با توجه به اهداف برنامه‌های تمرین، یک رشته سازگاری‌های فیزیولوژیکی و روانی ایجاد میشود که برای حفظ این سازگاری یا ایجاد سازگاری‌های مورد انتظار دیگر به محرک‌های تمرینی شدیدتری نیازمند است. اگر محرک‌های تمرینی قطع یا کم شوند، سازگاری‌ها از میان می‌روند و اختلال در عملکرد جسمانی و حتی روانی ورزشکار ایجاد می‌کند. این پدیده را برخی از پژوهشگران نشانه کاهش تمرین می‌دانند و از آن به عنوان بی‌تمرینی یاد می‌کنند و در حقیقت بی‌تمرینی نقطه مقابل سازگاری با تمرین است.

شدت اثر این بی تمرینی متناسب با مدت یا دوره بی تمرینی ورزشکار است. بی‌تمرینی کوتاه مدت که در کمتر از 4 هفته دوری از تمرین رخ می‌دهد، می‌تواند کاهش قابل توجهی در عملکردهای استقامتی و قدرتی داشته باشد. گزارش شده است بی‌تمرینی کوتاه مدت در ورزشکاران استقامتی، سبب 4 الی 25 % کاهش در زمان رسیدن به واماندگی و کاهش در عملکرد استقامتی می‌گردد. حداکثر ظرفیت هوازی تنها با 4 روز بی‌تمرینی ممکن است تا 4% کاهش می‌یابد. با سه هفته بی‌تمرینی تا 7% و با 4 هفته بی‌تمرینی تا 14% کاهش یابد.

در صورتی که بی‌تمرینی تا 8 هفته ادامه یابد، ظرفیت هوازی ممکن است تا 20% مقادیر قبل از بی‌تمرینی کاهش یابد.

به نظر می‌رسد تغییرات فیزیولوژیک بی‌تمرینی به صورت پیش‌رونده و متناسب با وضعیت تمرینی ورزشکار اتفاق بیافتند. این نشان می‌دهد که ورزشکاران تمرین کرده کاهش بیشتری در ظرفیت‌های عملکردی و فیزیولوژیک تجربه خواهند کرد.