برای اکثر مردم، تصور یک منظره زیبا یا چهره یک فرد مهم آسان است. اما برای افرادی که آفانتازیا دارند اینطور نیست. این اصطلاح اولین بار در سال 2015 توسط دکتر آدام زمن در مطالعه ای به نام "زندگی بدون تصویر -- آفانتازی مادرزادی" استفاده شد. او از پرسشنامه ای به نام «پرسشنامه تصویرسازی بصری» استفاده کرد که در آن وضوح تخیل افراد را آزمایش کرد.
.
وقتی از اکثر مردم خواسته می شود تصویری از فردی که با او آشنا هستند تصور کنند، می توانند آن را در ذهن خود ببینند.این یک تجربه بصری و ذهنی است - شبیه به آنچه که اگر شخص مقابل ما بود، می دیدیم.
.چند بار تا به حال یک کتاب اقتباسی را در فیلم یا تلویزیون تماشا کرده‌اید و وقتی صحنه‌ای کاملاً آنطور که تصور می‌کردید نبود، ناامید شده‌اید؟ اما این برای همه صادق نیست. وقتی از برخی افراد خواسته می‌شود تصویری را تصور کنند،اینطور میگویند که نمی‌توانند چیزی را ببیند. تخمین زده می‌شود که 2 تا 5 درصد از جمعیت ناتوانی مادام‌العمر در ایجاد هرگونه تصویری در ذهن خود دارند.
.
یافته‌ها نشان میدهد که افراد مبتلا به آفانتازیا، اشیاء را با اندازه و مکان درست می‌کشند، اما جزئیات بصری کمتری مانند رنگ را ارائه می‌کنند و همچنین تعداد کمتری از اشیاء را در مقایسه با افراد معمولی می‌کشند.افراد مبتلا به آفانتازیا مشکلاتی را در تشخیص چهره گزارش می‌کنند و همچنین در حافظه رویدادهای زندگی ضعیف تر از افراد معمولی هستند.برخی از آنها ممکن است بتوانند آهنگی را در ذهن خود بشنوند، اما قادر به تصور تصاویر بصری مرتبط با آن نیستند.
افراد مبتلا به آفانتازی ممکن است گزارش دهند که تصاویر بصری را در خواب تجربه می کنند. برخی دیگر می گویند رویاهای آنها غیر بصری است - از محتوای مفهومی یا احساسی تشکیل شده است.بسیاری از افراد مبتلا به آفانتازی ممکن است آگاه نباشند که دنیا را متفاوت تجربه می کنند، اما آنچه ما می دانیم این است که افراد مبتلا به آفانتازی زندگی کامل و حرفه ای دارند. در واقع، نشان داده شده است که افراد مبتلا به آفانتازی در طیف وسیعی از صنایع علمی و خلاق کار می کنند.