تله همدلی

برای اینکه خودمان را جای دیگری بگذاریم، لازم است بین افکار و احساسات و همچنین بین خود و دیگری تعادل برقرار کنیم

خود را به جای دیگری گذاشتن بسیار نیکو است، به شرط آنکه پیش فرضِ شیوۀ ارتباط ما با دیگران نشود. همدلیِ بیش از حد می‌تواند ما را از نیازهای خودمان غافل کند.

همدلیِ به موقع و متعادل زیباست. توانایی احساس کردنِ احساسات دیگران، عامل موثری در رشد ارزش‌های مثبت و مسیری به سمت دنیایی مهربان‌تر و بدون خشونت است.

.

از راهب و متفکر بودایی، تیک نات هان گرفته تا نویسندۀ بریتانیایی، رومن کرزناریک، که یک باشگاه آنلاین همدلی راه‌اندازی کرده است، همگی همدلی را ستوده‌ و تعالی بخشیده‌اند.

.

هماهنگ شدن با احساسات دیگران امری طبیعی و ضروری است، به ویژه اگر این افراد از نزدیکان ما باشند. در واقع همدلیِ متقابل لازمۀ روابط صمیمیِ بالغانه است. هاینز کوهات، روانکاوِ اتریشی، معتقد است که «درک همدلانۀ تجربه‌های دیگران نیز همچون حواس بویایی، شنوایی، لامسه، بینایی و چشایی، موهبتی بشری است». تمایل انسان به شنیده شدن، فهمیده شدن و درک شدنِ عمیق، هرگز از بین نمی‌رود اما اگر همدلی به پیش فرض ارتباط بین فردی تبدیل شود، فقر بهزیستی روانی را به دنبال خواهد داشت.

به گزارش میگنا همدلی نه تنها احساسات، بلکه افکار را نیز درگیر می‌کند. در یک ارتباط همدلانه حداقل وجود دو نفر ضروری‌ست. کسی که مورد همدلی قرار می‌گیرد و کسی که همدلی می‌کند. برای اینکه خودمان را جای دیگری بگذاریم، لازم است بین افکار و احساسات و همچنین بین خود و دیگری تعادل برقرار کنیم. در غیر این صورت همدلی می‌تواند به تله‌ای تبدیل شود و ما را اسیر احساسات دیگران کند.

.

لازمۀ هنر همدلی توجه به نیازهای دیگران است بی‌آنکه نیازهای خود را قربانی کنیم. این کار نیازمند ذهنی چالاک است که بتواند مسیر هماهنگی احساسی را از دیگری به سمت خود بازگرداند. آنچه که همدلی را به تیغی دولبه تبدیل می‌کند پاداش عمیقی است که ذینفع از این توجه دریافت می‌کند. بنابراین ما باید دقیقا بدانیم چه زمانی و چگونه پای‌مان را از کفش دیگری بیرون بیاوریم.

.

درک و سهیم شدن در حالت هیجانی دیگران، یک تجربۀ پیچیدۀ درونی است که نیازمند خودآگاهی، توانایی تفکیک احساسات خود از دیگری، مهارت دیدگاه‌گیری، توانایی تشخیص هیجان‌ها در خود و دیگری، و همچنین قدرت تنظیم و مدیریت این هیجان‌ها و احساسات است.

همدلیِ بیش از اندازه می‌تواند باعث شود که فرد توانایی تشخیص نیازها و خواسته‌های خود را از دست بدهد و تصمیماتی بگیرد که به نفع خودش نباشد. نادیده‌انگاری احساسات خود موجب خستگی و فرسودگی جسمی و روانی می‌شود و فرد برای ابراز احساسات خود به افراد مهم زندگی‌اش دچار فقر منابع درونی خواهد شد. علاوه بر این، همدلی بی‌حد و مرز موجب آسیب‌پذیری شما در برابر فریب‌های روانی می‌شود، طوری‌که ممکن است دیگری برای اثبات خود، واقعیت شما را انکار کند. مثلاً اگر نارضایتی خود را از ملاقات‌های اخیرتان به دوست‌تان ابراز کنید، ممکن است او بگوید: «آه، تو خیلی حساس شده‌ای».

.

کسانی که همواره احساسات دیگران را بر نیازهای خود مقدم می‌شمرند، معمولاً اضطراب فراگیر یا افسردگی خفیف را تجربه می‌کنند. آنها ممکن است دچار احساس پوچی و تنهایی شوند و یا مدام خود را در موقعیت دیگران احساس کنند.

 همدردی یعنی ابراز کلامی یا رفتاریِ احساس خودمان نسبت شرایط دیگری (" بخاطر مشکلی که داری خیلی متاسفم")، اما همدلی یعنی سهیم شدن در همان احساسی که دیگری دارد ("من ناامیدی تو را احساس می‌کنم"). همدلی با شفقت هم تفاوت دارد. شفقت یعنی مراقبت و دلسوزی برای کسی که از موضوعی رنج می‌برد که اغلب با تمایل به کمک کردن همراه است.

.

گاهی از بچه‌ها انتظار می‌رود همه چیز را از زاویه دید والدین یا خواهر و برادر بزرگترشان ببینند. برای مثال کنار گذاشتن علایق خود برای ملاقات با یک بیمار. بسیاری از کودکان که مرتباً از آنها خواسته می‌شود احساسات خود را نادیده بگیرند تا در کنار دیگران باشند، ممکن است بعداً ایجاد تعادل درحس همدلی برای آنها دشوار باشد.

این یک ویژگی انسانی است که گاهی احساسات دیگران را بر احساسات خود ترجیح دهید، اما نه به طور مداوم. در روابط موفق، جریان همدلی متقابل است: دو طرف رابطه قدرت را به طور مساوی تقسیم می‌کنند و بینِ دادن و گرفتن توازن ایجاد می‌کنند. معمولاً اگر یکی از طرفین بخشش بیشتری در رابطه نشان دهد، بنای رنجش گذاشته می‌شود.

.

 تربیت مبتنی بر جنسیت نیز می‌تواند تعادل همدلی را تحت تاثیر قرار دهد. مردانی که مدام به ایستادن و مبارزه کردن تشویق می‌شوند، ممکن است بیشتر در موضع سلطه‌گر قرار بگیرند و یا برعکس در برابر کسی که احساسات قوی دارد عقب‌نشینی کنند و ندانند که چگونه می‌توان بدون غالب یا مغلوب شدن در یک رابطه باقی ماند و زنانی که با این باور بزرگ شده‌اند که همدلی همیشه رفتاری مناسب و برازنده است ممکن است همدلی کردن به پیش فرض سبک ارتباطی آنها تبدیل شود، طوری که احساسات خود را نادیده بگیرند.

.

قدرت نابرابر نیز می‌تواند باعث عدم تعادل در ابراز یا دریافت همدلی شود. سندرم استکهلم می‌تواند نوع شدید چنین شرایطی باشد که در آن گروگان‌ها نسبت به ربایندگان خود سرسپردگی و همدلی نشان می‌دهند و حتی پس از آزادی ابراز می‌کنند که ربایندگان را درک می‌کنند و تمایل به ارتباط و همکاری با آن‌ها دارند. زنان و کودکانی که مورد آزار و ضرب و شتم قرار می‌گیرند نیز اغلب پیوندهای مشابهی با فرد آزاردهنده ایجاد می‌کنند.

.

متأسفانه در شرایط نابرابر، ضعیف ترها، بیشتر به نیاز قوی‌ترها، توجه می‌کنند . این کار به آن‌ها کمک می‌کند تا دلبستگی را حفظ کنند، حتی به قیمت دامن زدن به محرومیت خود.
   همچنین کار کردن در مشاغل مراقبتی و پرستاری که مستلزم تمرکز بر نیازهای شخص دیگر است، می‌تواند ظرفیت همدلی را تحت فشار قرار دهد. بنابراین مهم است که مراقبین، افرادی را داشته باشند که بتوانند حمایت مشابهی را از آنان دریافت کنند.

.

.

 برای رفتار کردن بر اساس نیازها باید مهارتِ خود مدیریتی داشته باشید. هنگامی که متوجه شدید با احساسات شدید دیگران، به ویژه احساسات منفی آنها درگیر می‌شوید، از آنها فاصله بگیرید. برای مدیریت احساسات مختلطی که در پی موج همدلی در شما ایجاد می‌شود، می‌توانید نحوه برقراری ارتباط خود را تغییر دهید.

فرض کنید شریک زندگی شما با عصبانیت از رئیسش به خانه می‌آید. احساس می‌کنید آنقدر خسته و تهی هستید که نمی‌توانید به ناله و درد دل یکنفر دیگر گوش دهید یا حال او را بهتر کنید. به وضوح بیان کنید که در حال حاضر نمی‌توانید انتظارات او را برآورده کنید:«می‌دانی، من واقعاً دوست دارم در این مورد با هم صحبت کنیم، اما امشب نه. من خودم کاملاً خسته‌ام. ممکن است فردا صحبت کنیم؟»

فرادِ بسیار همدل در تشخیص احساسات دیگران خوب هستند، اما لزوماً تفسیر درستی از این احساسات ندارند. آنها ممکن است درباره احساس خاص یک شخص دیگر روایت نادرستی داشته باشند و یا در احساسات درونی خود گیر کنند.

در چنین مواردی بهتر است ابتدا مکث کنید، تفسیر خود را کنار بگذارید و موضوع را بیشتر بررسی کنید. مثلاً بگویید «اوه، واقعاً مهم به نظر می‌رسد، بیشتر درباره موضوع برایم بگو». اگر دیگران پرسیدند که چرا متفاوت عمل می‌کنید، آشکارا در مورد تغییرات صحبت کنید. مثلا بگویید: «بعضی وقت ها آنقدر درگیر احساسات تو می‌شوم که احساسات خودم را فراموش می‌کنم. دارم سعی می‌کنم تعادل بیشتری داشته باشم». نگران صدمه زدن به احساسات دیگران نباشید. اگر آن شخص با شما همدلی داشته باشد، گفتگو می‌تواند به ارتباط نزدیک‌تری منجر شود.

   یکی از راه‌های مطمئن برای اینکه هم از فرد مورد علاقه‌تان مراقبت کنید و هم احساسات خود را پیگیری ‌کنید، تبدیل همدلی بیش از حد به شفقت است. وقتی دوستی پریشان است، به جای اینکه خودتان احساس ناراحتی کنید، یک نفس بکشید و یک قدم به عقب برگردید و بگویید: «خیلی وحشتناک به نظر می‌رسد. آیا کاری هست که بتوانم برایت انجام دهم؟»

هوش عاطفی همواره مستلزم همدلی با خویشتن است. این حتی باعث می‌شود به کسانی که دوستشان دارید، نزدیک‌تر شوید. معبدی به نام Sanjūsangen-dō در کیوتو می‌تواند نماد این حقیقت باشد. در آن معبد 28 خدای خشن از هزار بُدی سَتوَه محافظت می‌کنند. پیشینیان می‌دانستند که همدلی، عشق و شفقت باید تحت مراقبت ویژه باشند.