درمان افسردگی

دکتر اسبقی

روانشناس بالینی

02122795703

روان درمانی بین فردی یک روان درمانی کوتاه مدت، متمرکز بر تشخیص و به طور تجربی آزمایش شده است. روان درمانی بین فردی بر رویداد های زندگی اخیر و مشکلات بین فردی ونشانه ها متمرکز است.این درمان از یک مدل طبی استفاده می کند و نشانه های خلق را به رویدادهای زندگی اخیرارتباط می دهد.درمان گر IPT به بیمار کمک می کند تا احساساتش را درک کند. IPT به بهبود افسردگی از طریق تسکین دادن نشانه های افسردگی کمک می کند و در ایجاد راهبرد های موثرتر برای مشکلات بین فردی اخیر مرتبط با آغاز نشانه ها کمک می کند.

 
مبنای نظری iptبر نظریه های میان فردی آدلف مایر(1957) و هاری استاک سالیوان (1983) و بر روی نظریه دلبستگی جان بالبی استوار است. میان فرد گراها حیطه کار خود را از حوضه روان پزشکی وسعت دادند و بر نقش عوامل اجتماعی، فرهنگی و میان فردی تاکید کردند. سالیوان به نقش روابط میان فردی در ایجاد بیماری روانی و با استفاده از روابط میان فردی برای درک و درمان بیماری روانی تاکید می کند. بالبی معتقد است که جدایی از منبع دلبستگی ایمن باعث شروع افسردگی میشود و اختلالات روانی از مشکل در شکل گیری و نگهداری دلبستگی ایمن ایجاد می شوند. در عوض حمایت های اجتماعی در برابر افسردگی حمایت می کنند.

اصول درمان بین فردی برای افسردگی
ipt دو اصل اساسی دارد. اول، درمانگرipt افسردگی را بعنوان یک بیماری طبی تعریف می کند، افسردگی یک بیماری رایج که از مجموعه نشانه های ناپیوسته و پیش بین پذیر تشکیل شده است. این تعریف از افسردگی باعث می شود که افسردگی کمتر فشارآور و بیشتر قابل کنترل و درمان باشد. سبب شناسی افسردگی پیچیده و چند بعدی است و شامل عوامل زیستی، تجارب زندگی، تاریخچه خانوادگی و دیگر عوامل می باشد. درمانگر تاکید می کند که افسردگی یک بیماری طبی قابل درمان است و نقض بیمار نیست. گفتن این مطلب که افسردگی یک بیماری قابل درمان است باعث می شود که بیمار احساس بهتری داشته باشد. بیماران افسرده اغلب نشانه های بیماری و پیامد آن را یک عیب و ضعف شخصی قلمداد می کنند.
اصل دوم ipt، افسردگی بیمار را با رویدادهای زندگی اخیر ارتباط می دهد. رویداد های استرس زای زندگی باعث آسیب پذیری افراد به افسردگی می شود وبرعکس افسردگی باعث می شود که فرد نتواند رویداد های استرس زای زندگی خود را بهتر اداره کند. تمرکزipt بر روی حل این مشکلات میان فردی در زندگی بیماران است. برخی از مشکلات مانند داغ دیدگی غامض، نقش مشاجره، نقشهای انتقالی یا نارسایی های میان فردی در دوره های زندگی بیماران افسرده است. برای حل این بحران های میان فردی، درمانگر باید موقعیت های زندگی بیمار را بهبود بخشد وهمزمان نشانه های افسردگی را درمان کند.

ویژگی های درمان بین فردی
 درمان بین فردی یک درمان کوتاه مدت و اختصاصی
 درمان بین فردی متمرکز بر اینجا و اکنون
 درمان بین فردی متمرکز بر مشکلات میان فردی
 تمرکز درمان بین فردی بر روابط متقابل بین خلق و رویدادهای زندگی
 تمرکز بر روی بیان عاطفه

فرایندهای درمان ipt
درمان ipt برای افسردگی اساسی از 3 مرحله اولیه، میانی و پایانی تشکیل شده است. روشهای ipt برای تداوم درمان در هر حوزه مشکل میان فردی به بیمار کمک می کند

جلسات اولیه درمان ( 3- 1 جلسه ):
تکالیف جلسات اولیه ipt برای افسردگی اساسی شامل گرفتن شکایت اصلی بیمار، بازنگری نشانه های بیماری، دادن تشخیص بیماری، تعیین بافت بین فردی برای دوره افسردگی اخیر، بستن قرارداد اتحاد درمانی و تنظیم چارچوب درمان است.

جلسات میانی ( جلسات 9-4 ):
وقتی قرارداد درمانی بسته می شود یک حوزه مشکل بین فردی انتخاب می شود تا درمان برروی آن متمرکز بشود در جلسات میانی هدف درمان کار بر روی این مشکل است. در هر جلسه درمانگر از بیمار این سوال را می پرسد از بعد آخرین ملاقاتمان شما چه احساسی داشتید این سوال باعث می شود بیمار روی خلق و رویدادهای فعلی متمرکز بشود. همچنین درباره تعاملات بین فردی عاطفی بیمار سوال می پرسد برای اینکار درمانگر از تحلیل ارتباط (بازسازی و ارزیابی تعاملات عاطفی ) استفاده می کند تا به بیمار در درک اینکه چطور در هر موقعیت احساس می کند و برای اینکه ارتباط عاطفی برقرار کند کمک می کند. درمانگر از طریق ایفای نقش تعاملات بین فردی با بیمار، او را برای تعاملات واقعی آماده می کند. درمانگر بجای اینکه در ایفای نقش کلمات را از پیش تعیین کند بیمار را تشویق می کند تا با کلمات خودش در زندگی واقعی ایفای نقش بکند که باعث می شود بیمار وابسته به درمانگر نباشد.

جلسات پایانی ( 12-10 جلسه ):
در جلسات پایانی، درمانگر پیشرفت بیمار را در بهبود نشانه های بیماری بررسی می کند همچنین توانایی بیمار برای حل مشکلات کانونی را ارزیابی می کند. درمانگر بیمار را بخاطر رشد عزت نفس تشویق می کند و به او برای پیشرفت و کار دشوارش تبریک می گوید و به بیمار این اطمینان را می دهد که این موفقیت مستقل از درمانگر نیز تداوم می یابد.
درمانگر برای بیمارانی که به درمان بین فردی جواب ندادند و درمان هیچ تاثیری در بهبود خلق و موقعیت زندگی آنها نداشته است توضیح می دهد چرا درمان موثر نبود و به آنها اطمینان می دهد که افسردگی یک بیماری قابل درمان است و درمان های موثر دیگر هم وجود دارد و او را تشویق می کند تا درمان جایگزین دیگر را بررسی کند.
با استفاده از مدل طبی ipt، درمانگر به بیمار درباره ی عود و بازپیدایی نشانه های افسردگی آموزش روانی می دهد و او را برای عود نشانه ها آماده می کند. بیمارانی که یک یا چند دوره افسردگی را تجربه کردند متاسفانه برای دوره های بعدی آسیب پذیرترند. درمانگر درباره رابطه رویدادهای استرس زا و خلق توضیح می دهد و می گوید که انتظار داشته باشد که رویدادهای استرس زا بعدا او را دچار مشکل می کنند.