آنفولانزا، معمولاً یک عفونت فصلی است و احتمال اینکه در افراد سالمند، مسن یا پیر عوارضی مانند ذات‌الریه یا پنومونی ایجاد کند بیشتر از افراد جوان است. این مطلب به بررسی چگونگی تأثیر آنفولانزا بر افراد مسن می‌پردازد، ازجمله به شرح علائم، عوارض بالقوه و درمان آن. همچنین توضیح می‌دهد که چگونه افراد می‌توانند به جلوگیری از گسترش آنفولانزا کمک کنند و چه زمانی ممکن است نیاز به مراجعه به پزشک داشته باشند.

احتمال ابتلای بزرگ‌سالان بالای 65 سال به عوارض شدید آنفولانزا در مقایسه با بزرگ‌سالان جوان و سالم بیشتر است. ضعف سیستم ایمنی در افراد مسن باعث می‌شود که آن‌ها بیشتر مستعد ابتلا به بیماری‌های جدی باشند. علاوه بر این، افراد مسن‌تر به‌ احتمال بیشتری به سایر بیماری‌ها مانند دیابت مبتلا می‌شوند که خطر ابتلا به عوارض آنفولانزا را در آن‌ها افزایش می‌دهد.

جهت دسترسی به متن کامل روی اینجا کلیک نمایید.

آنچه باید در مورد لارنژیت بدانید

لارنژیت تورم و التهاب حنجره است. معمولاً موقتی است و عواقب جدی ندارد. علل شایع آن عبارتند از عفونت‌های ویروسی، استفاده بیش از حد از صدا، رفلاکس اسید معده، سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض محرک‌ها و آلرژن‌ها.

حنجره محل قرار گرفتن تارهای صوتی است. این تارها برای فرآیندهای تنفس، بلع و صحبت کردن حیاتی هستند. تارهای صوتی دو چین کوچک از غشای مخاطی پوشاننده غضروف و ماهیچه هستند که برای تولید صدا مرتعش می‌شوند. لارنژیت اغلب به دلیل عفونت حاد ویروسی رخ می‌دهد. این عفونت‌ها معمولاً خفیف هستند و برای یک دوره 3-7 روزه باقی می‌مانند.

اطلاعات بیشتر در این مورد را می‌توانید  با کلیک روی اینجا بیابید.

آنفلوانزا (influenza) یا گریپ (grippe) بیماری واگیرداری است که توسط نوعی ویروس ایجاد می‌شود. این نوع ویروس‌ها در پرندگان و پستانداران بیماری ایجاد می‌کند. که در ریه قرار می‌گیرد. این بیماری باعث عفونت حاد دستگاه تنفسی می‌شود که با سردرد ناگهانی، درد ماهیچه، تب و ضعف و بی‌حالی شدید نمایان می‌شود. ویروس‌های آنفولانزا در تمام نقاط جهان در گردش هستند.

ویروس آنفولانزا با بزرگنمایی 100 هزار برابر

تاریخچه بیماری

در قرن بیستم، همه‌گیری بیماری آنفلولانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸، حدود ۴۰ تا ۵۰ میلیون نفر را در سراسر جهان به کام مرگ کشاند. آنفلولانزای اسپانیایی یکی از مرگبارترین وقایع بیماری در تاریخ بشر به حساب می‌آید. همه‌گیری‌های بعدی بسیار خفیف‌تر بودند. آنفلولانزای آسیایی در سال ۱۹۵۸، عامل مرگ حدود ۲ میلیون نفر، و آنفلولانزای هنگ‌کنگی در سال ۱۹۶۸ عامل مرگ حدود ۱ میلیون نفر بودند. تا امروز آمار مرگ و میر یک سیر نزولی را طی کرده‌ است. به این صورت که در آغاز فعالیت این ویروس، مرگ‌های دسته‌جمعی حتی ۴۰ میلیون نفر در یک سال گزارش شده ‌است، اما به مرور زمان این میزان مرگ و میر کاهش یافته است. امروزه گونه‌های جدیدتر این ویروس، مانند آنفولانزای پرندگان، یا آنفلولانزای خوکی نیز، ظهور کرده‌اند.

اطلاعات بیشتر درباره تشخیص، درمان، پیشگیری می‌توانید اینجا را کلیک کنید.

سل (tuberculosis: tb) یک بیماری عفونی بالقوه جدی است که بیشتر ریه‌ها را درگیر می‌کند. باکتری‌هایی که باعث سل می‌شوند از طریق قطرات کوچکی که از طریق سرفه و عطسه در هوا منتشر می‌شوند، از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کنند.

زمانی سل در کشورهای توسعه یافته نادر بود، ولی از سال 1985 عفونت‌های سل افزایش یافت، تا حدی به دلیل ظهور ویروسی که باعث ایدز می شود. بیماری ایدز سیستم ایمنی فرد را ضعیف می‌کند، بنابراین نمی‌تواند با میکروب سل مبارزه کند. در ایالات متحده، به دلیل برنامه‌های کنترل قوی‌، سل در سال 1993 دوباره شروع به کاهش کرد. اما همچنان یک نگرانی سیستم بهداشتی است.

بسیاری از سویه‌های سل در برابر داروهایی که بیشتر برای درمان بیماری استفاده می‌شوند مقاومت می‌کنند. افراد مبتلا به سل فعال برای خلاص شدن از شر عفونت و جلوگیری از مقاومت آنتی‌بیوتیکی باید چندین ماه از انواع داروها استفاده کنند.

اطلاعات بیشتر را در مورد این بیماری با کلیک کردن در اینجا خواهید یافت.

پنومونی یا ذات‌الریه عفونتی است که بیشتر در زمانی اتفاق می‌افتد که نقص در دفاع طبیعی بدن به میکروب‌ها اجازه نفوذ و تکثیر در ریه‌ها را می‌دهد. برای از بین بردن ارگانیسم‌های مهاجم، گلبول‌های سفید خون به سرعت جمع می‌شوند. آنها همراه با باکتری‌ها و قارچ‌ها، کیسه‌های هوای داخل ریه‌های شما (آلوئول‌ها) را پر می‌کنند. در این صورت ممکن است تنفس مشکل شود. یکی از نشانه‌های کلاسیک ذات‌الریه باکتریایی، سرفه‌ای است که خلط غلیظ، خونی یا مایل به سبز متمایل به زرد همراه با چرک تولید می‌کند.

جهت مطالعه متن کامل اینجا را کلیک نمایید.

پلورال افیوژن (pleural effusion) که در اصطلاح روزمره آب آوردن ریه نیز نامیده می‌شود، زمانی اتفاق می‌افتد که مایع در فضای بین ریه‌ها و حفره قفسه سینه جمع شود. غشاهای نازکی که پرده جنب (پلورا: pleura) نامیده می‌شوند، قسمت بیرونی ریه‌ها و داخل حفره قفسه سینه را می‌پوشانند. همیشه مقدار کمی مایع در داخل این پوشش وجود دارد تا انقباض و انبساط ریه‌ها را آسان کند. مایع بطور طبیعی دائماً از مویرگ‌های پوشاننده پرده جنب جداری تراوش می‌شود و دوباره توسط مویرگ‌های پرده جنب احشایی و سیستم لنفاوی جذب می‌گردد. هر شرایطی که با ترشح یا درناژ این مایع مداخله کند منجر به پلورال افیوژن می‌شود. با این حال، اگر مایعات بیش از حد جمع شود، ممکن است مشکلاتی ایجاد شود. پزشکان به این وضعیت پلورال افیوژن (pleural effusion) می‌گویند.

شرایط مختلفی می‌تواند منجر به پلورال افیوژن شود، اما نارسایی احتقانی قلب (congestive heart failure) (ناتوانی و نارسایی احتقانی قلب وضعی است که در آن قلب از پمپ کردن خون بطور کافی عاجز شده و در نتیجه خون راکد می‌شود) شایع‌ترین دلیل بروز آن است.

جهت مطالعه متن کامل اینجا را کلیک کنید.