باسلام زهرا هستم 33 ساله اهل اصفهان .3 فرزند دارم وفرزند آخرم یک سال ونیمه هست .طی 10 سال گذشته اتفاقات خیلی بدی برای خانوادهم افتاد که به طبع منم درگیر بودم .برادرم معتاد مواد توهم زا شد وبالاخره حین عبور از بزرگراه به عنوان عابر پیاده تصادف دردناکی داشت وفوت شد .واز اونجایی که هنگام مجردی به دلیل توهمات برادرم بسیار اذیتمان کرد .مدام در بخش روانی بستری بود ودوران سختی راسپری کردیم درهمین اثنا خواهرم که دانشجوی سال اول بود به دلیل کمک به پدرم برای بردن فرش های شسته روی پشت بام از پله سقوط کرد وبرای همیشه از راه رفتن محروم شد .به دنبال ان ناراحتی اعصاب مادر وهمه ما. درگیری های با خانوادهشوهر هم همیشه بود.اکنون به جایی رسیدم که با همه قطع رابطه کردم هم باخانواده خودم به غیر از پدر ومادر وهم کلا باخانواده شوهرم .مدام احساس میکنم همه بد خواهم هستند .به هیچ مهمانی نمیروم .احساس بدبختی عجیبی دارم .اصلا انتقاد پذیر نیستم .فرزندانم را بسیار توبیخ میکنم .همیشه در حال فریاد کشیدن سرشان هستم.اگر دونفرباهم صحبت کردند حس میکنم در مورد من است .به آینه نگاه نمیکنم .وقتی با کسی حرف میزنم از نگاه کردن به او خودداری میکنم وحس میکنم زشتم .احساس پوچی وحشتناکی دارم که اصلا موفقیت فرزندانم برایم مهم نیست .همیشه در حال غرزدن هستم وگاه وبیگاه گریه میکنم .از خودم خستهام وگاه به خودکشی فکر میکنم .شرایط مالی سخت هم مزید برعلت شده.نگران هستم .در اوج خستگی خوابم نمیبرد.نگرانم کمکم کنید
تصویر برای شما قابل نمایش نیست