اعصاب و روان؟
من از بچگيم انگار توي ذهنم با يکي زندگي ميکنم . تو بچگي وقتايي که تنها بودم کلا ميرفتم تو ذهنم و اون کارارو انجام مي‌دادم
که تقريبا فکر شکنجه و خشونت بود مثلا تو ي فکرم اين بود که الان دارم غذا ميخورم . در واقعيت مث کسايي ک دارن غذا ميخورن رفتار ميکردم . الان هم تو ذهنم هستن و به صورت يه داستانه . يعني اگه کسي وقت تنهاييم منو ببينه صد درصد فک ميکنه ديوونه شدم . حتي با اون شخصيتاي تو ذهنم حرف ميزنم . و دقيقا مثل يه داستانه
بعضي موقه ها واقعا اذيتم ميکنه
اينم بگم که تو گذشتم و الان هيچ خشونتي نبوده
3 پـاسـخ
-
دکتر سید بابک میرمبینی دکترای تخصصی روانشناسي (روانکاو)
سما جان
اينکه کسي با خودش حرف بزند دليل بر ديوانگي او نيست بلکه در مواردي ميتواند نشانه اي از رشد شناختي هم باشد. ضمنا فاصله سني زياد بين والدين و فرزندان، فقدان توجه آنها به کودکان، يا حتي ترتيب تولد فرزندان در خانواده و تک فرزند بودن نيز ميتواند در اين امر موثر باشد. -
دکتر زیبا ایرانی دکتراي تخصصي روان درماني و روانشناس باليني سکس تراپ
سلام
براي مشاوره تلفني و يا مشاوره حضوري با روانشناسان و يا روانپزشکان کلينيک با شماره زير تماس بگيريد تا همکارانم شما را راهنمايي کنند
02177760350