وسواس يا افسردگي دارم؟؟ لطفا راهنمايي کنيد ؟
من حدودا چند ماهي هست ک همش ب مرگ فکر ميکنم و ميترسم اينکه اون دنيا چطوره چرا اصلا بايد زندگي کنيم اخرش ک چي وقتي معلوم نيس يهويي ميميريم يا نه . و به خانوادم ک نگا ميکنم مدام ميترسم ک ازشون جدا ميشم ي روز و تنهايي چکار کنم . بعد همه چي برام بي معنيه و همش ميگم کره زمين چطوره چطور ميچرخه اصلا اينا يعني چي ، خدا چ شکليه و از اين سوالاي چرت و پرت نميدونم چرا اينطور شدم خودمم خيلي اذيت ميشم
مثلا هر ثانيه ب مردن فک ميکنم ب هرگي نگاه ميکنم ميگم اينم ميميره ها ميره زير خاک چطور ميشه همه چيش از بين ميره خيلي مسخره اس واقعا
من اصلا اينطوري نبودم از اين فکرا نميکردم
هر روز آرزوي مردن دارم اصلا قبلا از اين افکار نداشتم اصلا انگار مغزم قاطي کرده دوس دارم مثلا سرم ب يه جايي بخوره بشم همون آدم قبلي مثلا ديگه دلم نميخاد لباس بخرم ميگم ي صدايي توي ذهنم ميگه شايد هي مردي لباس برا چيته و از هيچي لذت نمي‌برم
1 پـاسـخ
-
نرگس آذرمی کارشناس ارشد تراپيست ،خانواده روانشناس باليني درمانگر و زوج درماني و کودک و نوجوان براساس طرحواره
اينکه دائم به مرگ فکر مي‌کني و از بي‌معنايي و جدا شدن از خانواده مي‌ترسي، شبيه به افسردگي يا اضطراب وجودي/وسواسي هست؛ ولي تشخيص دقيق با مصاحبه‌ي باليني مشخص مي‌شود. خبر خوب اينکه اين حالات قابل درمان‌اند: روان‌درماني (مثل CBT يا درمان‌هاي متمرکز بر معنا/تروما) و در صورت نياز دارودرماني مي‌توانند خيلي کمک کنند.
اقدام‌هاي فوري (اگر خطرِ آسيب به خود يا برنامه‌ريزي براي خودکشي وجود دارد):
• فوراً با اورژانس يا خط بحران محلي تماس بگير.
• وسايل خطرناک را از دسترس بردار و با يک نفر قابل‌اعتماد تنها نمان.
• اگر خطر فوري نيست اما افکار آزاردهنده‌اند: تکنيک grounding (5 چيز که مي‌بيني، 4 که لمس مي‌کني، 3 که مي‌شنوي…) و نفس‌گيريِ آرام (4-4-6) را انجام بده
