سلام خانم دکتر من يه مدتي يک نفر رو دوست داشتم البته به اشتباه ولي الان ايمان دارم که به صورت عقلاني من نبايد به اين آدم فکر کنم چون حتي از نظر اختلاف سني از من خيلي بزرگ تره و بااينکه خيلي کم ديدمش و قبلا هيچ دوستي يا چيزي با اين شخص نداشتم فقط با چند تا تعريف ازش خوشم اومد و بهش فکر کردم اما من تو ذهنم ازش آدم خوبي ساختم درحاليکه خودم دوست ندارم نه جايگاه و نه خيلي چيزاي ديگهش رو و کار عاقلانه دور شدن از فکر کردن به اونه ولي فکرش من رو ول نميکنه طوري که خيلي عصبيم کرده و من دليل اين عذاب و استرس و فراموش نشدنش رو نميدونم طوريکه خيلي وقت دارم به خودکشي فکر ميکنم براي آرامش روانم آيا راهکاري برام وجود داره ؟ممنون