همسرم يک مرد 40 ساله اس.که ازدواجي نداسته و من با يه بچه از همسر سابقم جدا شدم و يه دختر 5 ساله دارم.از نظر خانوادگي.تحصيلات و ظاهري وووو.هيچ مشکلي ندارم..و انساني هام که همه دوستم دارن.و مرتب مورد تحسين و تقدير همه ام.و حتي گاهي توي مجلس بزرگا نشستم حرفي زدم و عمل شده بهش..کلا دختر خوش برخورد و خوش اخلاق و باسياستي هستم..الان 2 سال با نامزدم هستم..که خيلي بهم توجه ميکنه و دوستم داره و تقرببا ميشه گعت يه مرد جذاب و رويايي هر زنيه..ولي مشکل بزرگي گه ماه هاس الان متوجهش شدم و گاهي شديد تر ميشه و گاهي کمتر..اين که اين آقا حس ميکنم وقيح.يعني ناراحت باشه از من يا هرکس..تو جمع باشيم..توي صورت و زفتادش مشخص... جاهايي که ناراحتش ميکنم..حرکات دست ووپاش خيلي تند تر ميشه و عزق ميکنه..وقتي ميخاد يکي نصيحت کنه خيلي طول ميکشه..صداش وقت حرف زدن به شدت بالاس و انگاري داره با ادم جنگ ميکنه..وقت هايي که ناراحتي پيش،مياد و من ميرم طرفش.خودشو ميکشه کنار که بهم دست نزن.و خيلي راحت به اطرافيان فش ميده و کفر ميگه...بيش ازحد خوبي هم داره..اما اين رفتارهاش منو مي ترسونه..مثلا براش مهم نيست ما جلو بچه ام جنگ مي کنيم