سلام خانم دکتر حالتون خوبه؟من يه دختر16ساله هستم که دقيقا نميدونم مشکلم چيه احساس ميکنم ديگه به هيچي علاقه ندارم احساس ميکنم آرزوهامو از دست دادم ديگه نميتونم نسبت به چيزي احساس خوشحالي کنم تمام هم سن و سالاي من اميدوارن وخلاصه عاشق يه چيزين و بالاخره براي يه چيزي تلاش ميکنن... قبلا خيلي دوست داشتم يه پزشک بشم و با همين اميد وارد تجربي شدم اما نميدونم چيشد که يهو نسبت به همه چيزي بي علاقه شدم و ديگه برام مهم نيست واقعا حالم بده وقتي ميخوام درس بخونم هيچ انگيزه اي ندارم رشتمم تجربيه احساس ميکنم ديگه نميدونم هدف چيه با خانوادم رابطه خوبي ندارم و خيلي سرد و کم حرفم و با غريبه ها هيچ فرقي برام ندارن احساس تنهايي شديد ميکنم چون هيچکس نيست که بتونم باهاش صحبت کنم و حرفامو بهش بزنم و اونم درکم کنه مادرم خيلي بي حوصله است و و تقريبا يکم عصبيه و اصلا نميتونه منو بفهمه چون آدم کم حرف و گوشه گيريم همه فکرميکنن به خاطر مودب و بودن متشخص بودنمه خانوادم تقريبا مذهبين اما من اصلا نميفهممشون و هر روز با خودم ميگم چرا زندگي من بايد اينجوري ميشد چرا بايد تو اين کشور متولد ميشدم چرا اين خانواده چرا اين وضعيت چرا هيچکس منو نميفهمه چرا هيچ چيز اون طوري که من ميخواستم نيست و ... واقعا ديگه نميدونم بايد چيکار کنم خواهش ميکنم کمکم کنيد و راهکار بدين که بايد چيکار کنم من نميتونم حضوري ببينمتون يکي به اين علت که کروناست و دليل بعدي اينکه اصلا نميتونم اين موضوع رو با پدرومادرم درميون بذارم متاسفم وخيلي ممنون که جوابمو ميدين خدانگهدار.