20 سالمه 2 ساله ازدواج کردم یه نامزدی نا موفق داشتم البته مقصر من و نامزدم نبودیم مقصر طرز فکر بقیه بود من کردم تو کرد ها ارباب رعیتی هست چون نامزدم رعیت بود نزاشتن البته بهتر بگم دوس پسرم بود هیچ وقت نتونستم از لحاظ اسمی اونو نامزد خودم بدونم اما از لحاظ قلبی شوهرم بود بخاطر اینکه از خونه فرار کنم ازدواج کردم فک میکردم با ازدواج علاقه به وجود میاد اما نیومد. خیلی زجر میکشم از طرفی نگران ناراحتی بابام هستم از طرفی افسردگی گرفتم همش گوشه گیر شدم بعده اینکه همون دوس پسرم باباش براش زن گرفت الان نمیدونم شبه روزه همش با خودم درگیرم هیچ وقت گریه های دوس پسرم یادم نمیره